اهمیت اخلاص در دعا و عبادت

دعا زمانی اثر واقعی دارد که با اخلاص و توجه کامل به خداوند همراه باشد.
همانند شیشۀ دربسته‌ای که در دریا فرو برده شود
اگر قلب انسان به روی فیض الهی گشوده نباشد، دعا سودی نخواهد داشت.

مثال آینه‌ای که پشت به خورشید است:
تنها با رویکردی آگاهانه به سوی خداوند میتوان از نور هدایت او بهره‌مند شد.
اخلاص و پاکسازی دل از تعلقات دنیوی، شرط اصلی پذیرش دعاست.

هر مسلمان یا غیرمسلمان با نگاه به آیات قرآن به سرعت می‌یابد که اسلام دینی تک‌بُعدی نیست.

نه فقط در سوره به سورهٔ آن، بلکه گاه یک آیه،
معجونی از:
عرفان و فلسفه الهی
و در همان حال
سیاست و تربیت
و اقتصاد، به علاوه قوانین شریعت
را در هم آمیخته است

و در مقام بیان، آنچنان فصیح و بلیغ و ساده و استوار به بشر ارائه شده که همگان را از آن خان نعمت بهره‌ایست

و گاه چنان این آمیختگی شدید است که تجزیه‌اش حتی برای متخصصان هم دشوار می‌نماید.

شب‌های احیاء و تمرین بندگی

شب‌های احیاء فرصتی برای تمرین «الهی شدن» از طریق دعا، توبه و تضرع است.

در این شب‌ها، انسان فارغ از موقعیت اجتماعی (قدرتمند یا نیازمند) با شکستن دل در پیشگاه خدا، به حقیقت عبودیت نزدیک می‌شود.

نمونه‌های برجسته‌ای مانند حضرت امام علی - سلام الله علیه - با وجود برخورداری از اعظمِ فضائل، با گریه و مناجات، اسوه‌ای از اخلاص کامل‌اند. بنابراین، محوریت دعا و حالت قلبیِ خالص، شرط اساسی رسیدن به مقام قرب الهی است.

فُرصَتِ قدر...

این شب‌های قدر، فرصتی برای آماده‌سازی انسان به منظور:

رسیدن به هدف غایی خلقت
یعنی «فناء و بقای بالله»
و نیل به مقام «خِلافت الهی» است.